چند رباعی

شب ها که دل شراره ها می گیرد

گاهی نفس ستاره ها می گیرد

گویند همیشه چاره ای هست ولی

گاهی رگ دست چاره ها می گیرد

***

گرم است هنوز و غم به جانش نزده ست

جز درد، کسی زخم زبانش نزده ست

آهی که نشسته در گلویم آرام

تیری ست که رستم از کمانش نزده ست

***

رویای پرنده بودنم دور نبود

چشم دل و جان من اگر کور نبود

بر خاک فرو ریخت دلم وقتی که

در دست سحر نشانی از نور نبود

***

دریا هستم ز من کران می خواهند

سیمرغم و از من آشیان می خواهند

باید بروم به سمت معراج دلم

انگار مرا از آسمان می خواهند

***

چون تیر کزآغوش کمان برخیزد

بی بال و پر از لانه ی جان برخیزد

آتش زند آشیانه ی دنیا را

آهی که به سوی آسمان برخیزد

***

نبض رمق پرندگان را بردند

امید طلوع یک جهان را بردند

دیگر نه ستاه ای نه مهتاب دمید

انگار تمام آسمان را بردند

***

آرام بگیر تا رهایت بکنند

با مسلک سرو، آشنایت بکنند 

مانند درخت مهربان باش و لطیف 

بگذار پرنده ها صدایت بکنند 

*** 

خاموشی آفتاب از کیست رفیق؟ 

معنی ظهور سایه ها چیست رفیق؟ 

این جا همه چیز در شب است، این جا عشق 

آنطور که فکر می کنی نیست رفیق 

*** 

در دشت بهار، سبز مادر زاد اند 

در سینه ی دیماه زمان آباد اند 

از باد خزان نه زرد گشتند نه سرخ 

اینگونه همیشه سروها آزاد اند 

*** 

چون سرو که سر به آسمان می ساید 

ای نخل، همیشه راست باید باید 

بی آب به اوج رفتن و بالیدن 

این کار ز دستان تو بر می آید 

*** 

بر سینه ی ما همیشه داغ است، ببین... 

صد زخم به جان سبز باغ است، ببین.. 

ما حسرت آواز به دل داریم و 

دور و بر ما فقط کلاغ است، ببین... 

*** 

تا چشم شما روی و ریا می خواهد 

تقدیر برایتان بلا می خواهد 

ای سنگ صبور ماهتاب ای خورشید 

برخیز که آسمان تو را می خواهد 

منبع: روزنامه خبر جنوب، نگاه پنجشنبه 31 خرداد 1397 شماره 1224